7°
Hayatın acımasız yüzü ve yaşamın getirdiği yalnızlık, yoksulluk ve çaresizlik. Hayatta herkes para, pul ve şöhret peşinde. Kimse etrafına bakmıyor. Ne var ki olgunlaşacağız derken, bazen gözlerimiz kör, kulaklarımız sağırlaşıyor. Havva Teyzemiz saf ve temiz yüreğiyle köyümde dokunmadığı insan yok gibidir. Her ziyaretimde isim isim insanları sorar durumlarını öğrenirdi. Hayatta kimsesi yoktu. Yıllardır Huzurevinde kaldı. Her yanına gittiğimde “Huzurevinde, huzursuzum” derdi. Kendisini hep gözüm yaşlı dinlerdim. Ama hissettirmezdim. Çaresizlik çok kötü bir durum. Sonunda kendisini kaybettik. İnşallah hakkını bizlere helal etmiştir. Yoksa onun hakkını biz ödeyemeyiz. Yüz ifadesinde” Bakmayın etrafımda çok insan dolandığına… Sırılsıklam yalnızım aslında! Der gibi aramızdan ayrıldı. Mekanın cennet olsun teyzeciğim. “Şimdi al yalnızlığımı ört üzerine. Belki o vakit bırakıp her şeyi… Gelirim bir yerlerden başlamak için yeniden”…
